Dziennik Gazeta Prawna, Samorząd i Administracja 10/08/2016 –
Celowość wprowadzenia oraz zakres proponowanej zasady rodzi wątpliwości. Autorzy projektu nie skorzystali chociażby z rozwiązania zastosowanego do tej pory w postępowaniu karnym i podatkowym, gdzie mowa jest o obowiązku rozstrzygania na korzyść oskarżonego lub podatnika tylko tych wątpliwości, których nie da się usunąć w drodze wykładni. Intencja taka zdaje się wynikać z treści uzasadnienia do projektu, jednak nie znajduje odzwierciedlenia w treści art. 7 par. 2 KPA, w którym mowa jest wyłącznie o możliwych różnych wynikach wykładni. Jest to więc rozwiązanie podobne do wprowadzonego w art. 385 par. 2 k.c. w przypadku sporów przy rozstrzyganiu niejednoznaczności postanowień wzorców umownych w stosunkach z konsumentem. W każdej jednak z wymienionych powyżej regulacji mamy co do zasady do czynienia ze sporem między dwoma podmiotami. Podejście typu „klient ma zawsze rację” nie jest natomiast w mojej ocenie uzasadnione na gruncie postępowania administracyjnego. Od razu zdaje się bowiem nasuwać pytanie co w przypadku wielości stron – czyim wówczas interesem kierować ma się organ? Opowiedzenie się za interesem wyłącznie jednej ze stron stać będzie w opozycji z inną zasadą wprowadzaną do KPA w tym samym projekcie, czyli zawartą w art. 8 par. 1 zasadą bezstronności i równego traktowania stron.
Kolejny problem pojawia się w sytuacji, gdy przepis wprawdzie dopuszcza dwa sposoby jego interpretacji, przy czym jeden z nich jest na granicy absurdu, nadal jednak mieści się w ramach wykładni językowej i do tego jest korzystny dla strony. Wówczas organ, mimo że stosując inne reguły wykładni, nie miałby normalnie wątpliwości, będzie zobowiązany do przyjęcia wykładni korzystnej dla strony. Najbardziej prawdopodobnym skutkiem (i to paradoksalnie niekorzystnym w wielu przypadkach dla stron) będzie przyjmowanie przez organy, że w danej sprawie nie ma wątpliwości interpretacyjnych, czemu pomagać będzie również kolejna z proponowanych zmian w KPA, wprowadzająca obowiązek brania pod uwagę „oczekiwań strony wynikających z utrwalonej praktyki w zakresie rozstrzygnięć wydawanych w analogicznym stanie faktycznym i prawnym”