Dziennik Gazeta Prawna, Samorząd i Administracja 17/08/2016 –
W mojej ocenie właściwy jest pogląd, że podmiot, do którego skierowano wniosek, nadal zobowiązany jest udzielić odpowiedzi. W art. 15 ust. 2 u.d.i.p. ustawodawca wyraźnie posłużył się trybem oznajmującym („udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje”), co wydaje się nie dawać zobowiązanemu do udostępnienia luzu decyzyjnego. Przepisy nie wprowadzają również wprost podstawy prawnej do wydania w takim przypadku rozstrzygnięcia o treści odmownej, co zgodnie z art. 16 u.d.i.p. powinno nastąpić w drodze decyzji administracyjnej. Słusznie zdaje się także podkreślać Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu swojego postanowienia z 1 października 2013 r. (sygn. akt I OSK 2139/13), że ustawodawca pozostawił właśnie wnioskodawcy możliwość wyboru, czy chce nadal uzyskać informację w formie, która generuje dodatkowe koszty. Takiego wyboru nie dał jednak adresatowi wniosku, który nie może zadecydować o odmowie udzielenia informacji (co znajduje potwierdzenie również w uzasadnieniu postanowienia z 6 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 28/15).
Pogląd ten może pociągać za sobą konieczność przyjęcia przez adresata (przynajmniej do czasu przeprowadzenia skutecznej egzekucji) konsekwencji finansowych żądania wnioskodawcy. Kierując się jednak tymi względami, można ewentualnie rozważyć, czy jeżeli udostępnienie informacji w formie wskazanej we wniosku przekracza możliwości finansowe podmiotu udostępniającego informację, to w przypadku braku pokrycia tych kosztów przez wnioskodawcę nie zajdzie wskazana w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. przesłanka braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem. Przepis ten nie definiuje bowiem niemożliwości i jej przyczyn, zatem mogą one mieć również swoje źródło w braku odpowiednich funduszy na realizację wniosku.